Je hebt wel een inkomen, maar toch lukt het niet om rond te komen. Nederland telt steeds meer van dit soort ‘werkende armen’. Zo’n 110.000 ‘werkende armen’ kwamen er tussen 2001 en 2014 bij. Dit meld het Sociaal-Cultureel Planbureau in een rapport dat vandaag uitkomt.

Een van hen is Agnes, een 46-jarige vrouw uit Amsterdam. Per maand verdient zij 750 euro netto, op basis van een werkweek van 20 uur. Ze woont niet samen maar logeert wel veel bij jaar vriend. Ze werkt voor een thuishulporganisatie al 27 jaar en heeft een vast contract.

Is ze blij met haar vast contract maar verdient haar werkgever geen schoonheidsprijs. ‘’ik word ‘zwaar onderbetaald’ zegt ze. Maar meer uren maken of een andere baan is geen optie. ‘Het gaat om huishoudelijk werk, dat is fulltime te zwaar. Ik ben 46, nergens krijg je meer een vast contract. Dus zit ik vast’’

Daarbij doet ze haar werk met passie. ‘’ik ben gehecht aan mijn bejaarde klanten. Die zijn blij als ik kom werken.’’ De oudste is 94.

Het moet wat opleveren

Het SCP concludeert dat de groep werkende armen in omvang toe neemt. Deze mensen krijgen te weinig per uur betaald of ze werken te weinig uur om een behoorlijk inkomen te verdienen.

Problematisch, stelt het planbureau, want het moet wat opleveren. ‘Het bestaan van een omvangrijke groep werkende armen staat hiermee op gespannen voet’, zegt het SCP in het rapport ‘Als het werk weinig opbrengt’.

Vooral grote gezinnen, alleenstaande met een klein baantje en zelfstandigen zonder personeel horen tot de werkende armen. Dit komt door de dalende winsten van zelfstandigen, achterblijvende inkomens en ook een beetje door de groen van het aantal zzp’ers volgens het SCP.

320.000

Ons land telde in 2014, het laatste onderzoek van de SCP 320.000 zogenoemde werkende armen. Van alle werkende is dat zo’n 4,6 procent. Dit nog altijd meer dan in 2001, maar minder dan 2013.  Het planbureau denkt niet meer dan we snel meer in de buurt komen van het percentage 3,1.

Deze mensen hebben wel een betaalde baan maar tegelijkertijd verdienen zij te weinig geld. Dat betekend dat ze hun noodzakelijke kosten zoals eten en drinken, wonen en verzekeren en kleding niet meer kunnen betalen. Ook hebben zij geen geld voor ontspanning en sociale activiteiten. De armoede grens die het SCP hanteert ligt tussen de 1063 tot 2000 euro voor een alleenstaande, voor een gezin met twee kinderen.

Ook een keer wat anders

Volgens Agnes is armoede onder werkende een schade. ‘’Het gewone personeel werkt keihard voor een minimaal salaris en de hoge bazen zijn rijk. Medewerkers in de zorg horen een normaal salaris te kunnen verdienen, zodat ze ook eens iets anders kunnen eten in plaats van een speklapje.’’

De groep bestaat vooral uit mensen die relatief weinig uren per week werken zoals zelfstandigen en Agnes. Mensen kunnen moeilijk rond komen die minder dan twintig uur per week werken, zeker als hun partner werkloos is en er veel kinderen zijn.

Het lage aantal gewerkte uren is bij die groep de boosdoener. Bij zzp’ers ligt het meer aan het lage uurtarief, zij werken veel maar krijgen er weinig voor.

Niet beschermd       

Zzp’ers worden bovendien niet beschermd door de wetgeving over bijvoorbeeld het minimumloon in Nederland. Het regeerakkoord introduceert wel een soort minimumtarief. Iedere zzp’er die langer dan drie maanden bij dezelfde opdrachtgever werkt voor minder dan 125 procent van het minimumloon word beschouwd als werknemer.

In Nederland zijn gemeenten hoofdzakelijk verantwoordelijk voor het helpen van arme mensen. Voor hen blijft de groep werkende armen lastig te bereiken. Het zijn immers mensen met een baan of eigen onderneming dus zien de Gemeenten hen makkelijk over het hoofd. Uit schaamte kloppen ze zelf ook niet aan.

Goedkope boodschappen

Agnes laat ook weten dat zij heeft hulp heeft gezocht bij de gemeente. Ze probeert zelf de eindjes aan elkaar te knopen. ‘’Goedkope boodschappen, naar de Dirk en Aldi.’’

About Post Author

Hans Van Amsterdam

See author's posts